اسفند ماه براي آنان که از بهشتِ جبهه ها به روزگار ما هبوط کرده اند، روزهاي سختي است.روزهايي که يادآور حماسه هاي ناگفته و حماسه سازهاي ناشناخته است . روزهايي که خاطرات مهمترين عمليات هاي جنگي و شيرين ترين روياهاي تاريخي زنده مي شود، و همزمان شعله هاي آتش حسرت و تغابن چنان زبانه مي کشد که گويي قيامت آنان همين حالا برپا شده است ؛ أَن تَقُولَ نَفْسٌ يَا حَسْرَتَى علَى مَا فَرَّطتُ فِي جَنبِ اللَّه …
جبهه قطعه اي از بهشت و آن هشت سال برهه اي از حيات طيبه بود که نه درک و نه توصيف آن ممکن نيست. فقط بايد مشتاقانه منتظر ماند تا مگر خدا لطف خاصي کند، و جايي با يادگاران آن روزها همنشين شويم. و پنجشنبه هشتم اسفند1392، تالار بزرگ وزارت کشور، و يادواره«آبي خاکي ها» از جمله اين «نفحات دهر» بود.
«آبي خاکي»اصطلاحي است که با عمليات خيبر در اسفند1362 به ادبيات دفاع مقدس راه يافت و عمليات بدر در اسفند1363آن را تثبيت و رايج ساخت، و مقصود از آن نبردهايي بود که نيروها بايد با عبور از آب هاي هور به قلب دشمنِ تا دندان مجهز و مسلح مي زدند. معلوم است که اين نوع نبرد در ميان همه شيوه هاي جنگي تا چه اندازه دشوار و به چه ميزان محتاج پشتيباني هاي گسترده است.اما حالااين فرزندان روح خدا بودند که مي خواستند با دستاني خالي از سلاح و تجهيزات، ولي دلهايي سرشار از عشق و ايمان حماسه هايي بيافرينند که حتي تصور آن هم براي ما ممکن نيست.
اي کاش تالار بزرگ وزارت کشور، واقعاً آنقدر بزرگ بود که مي توانست همه مردم کشور را در خود جاي دهد؛ تا مگر بتوانند برق غيرتي را که از چشمان بازماندگان آن دوران مي جهيد ببينند، و شمه اي از آنچه را آنان ديده و با اکراه وامي گويند بشنوند. آنها آخرين روزنه هاي نسيم جبهه براي ما هستند که بايد غنيمت شمرد. مگر مي شود باز هم کسي را پيدا کرد که 28تانک را يک تنه زده باشد و حالا بي ادعا و گمنام در گوشه اي به ياد دوستانش به افقي دوردست چشم دوخته باشد؟ مگر مي شود به آساني باز هم کساني را يافت که به اجبار پشت تريبون رفته اند، و با وسواس تمام مراقب لو ندادن ناگفته هاي خود باشند؟ و…
آن شب در همين فکرها بودم، ودر اين فکر که چرا اينگونه آدواره ها اينقدر کم است؟ و چگونه مي توان از بچه هايي که اين محفل نوراني را برپا کرده اند تشکر کرد، و در اين فکر که جاي مسئولان کشور در اينجا چقدر خالي است، و در اين فکر که چرا به اين قدرت نرم و بي انتها کمتر مي انديشيم، و در اين فکر که ….
در همين حين پيامکي به دستم رسيد. پيامک از يکي از مردانِ مرد آن روزها بود که حالا غرق درياي کم لطفي ها است؛ يکي از همان ها که امام مي گفت نگذاريد در پيچ و خم زندگي فراموش شوند؛ وگرنه در آتش قهر خدا خواهيد سوخت. او نوشته بود:
«سي سال پيش، همچين شبي، هشت اسفند1362،عمليات خيبر، منطقه طلاييه بوديم؛ گردان حمزه. در جلوي معبر شهيد همت و دستواره قرآن بالاي سرمان گرفتند. وارد معبر شديم. مي دانستيم منطقه لو رفته است، اما تکليف چيز ديگري بود. معبر کامل پاک نشده بود. حسن زماني فرمانده گردان و گروهان يک به خط زدند. دشمن با دوشکا و گلوله مستقيم قتل عامي به پا کرده بود.دستور عقب نشيني اومد. طناب معبر وارد ميدان مين شده بود.همرزمان تکه تکه مي شدند.هوا روشن شده بود.مجروحان در معرکه مي گفتند: رفقا مادران و … منتظرند. ما را جا نذاريد.آفتاب زده، نماز صبح به جاي حمد آيت الکرسي و … خواندم. عجب نمازي بود.زماني و همرزمان جا ماندند. پس از پانزده سال استخوان آنها آمد.
آري جا مانده ماييم، گرفتار دنياي دون و دون صفتان. با چه رويي قيامت به شهدا نگاه کنيم؟
نثار روحشان فاتحه مع الصلوات».