به مناسبت سالروز رحلت حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)

عرض ادب به سوی قبله تهران

در کرامت طبع ، عزّت نفس و خدمت به محرومان چنان بود که به «السیّد الکریم» شهره گشته است.

تاریخ دقیق تولّد و وفات او دقیق نیست ؛ ولی چهارم ربیع الثانی، به عنوان تاریخ تولّد و پانزدهم شوال، به عنوان تاریخ وفات ایشان شهرت یافته است. از توفیقات کم نظیر ویآن است که دوران حیات پنج امام – یعنی امام کاظم تا امام عسکری-  را درک کرده است.

برای درک عظمت علمی و تقوایی حضرت عبدالعظیم کافی است بدانیم که ابوحمّاد رازی گفته است : درسامرّا خدمت امام هادی (ع) رسیدم و مسائلی از حلال و حرام از ایشان پرسیدم . امام به پرسش های من پاسخ داد و هنگامی که خواستم از ایشان خدا حافظی کنم به من فرمود : ای ابو حماد ! هنگامی که چیزی از امور دینی در منطقه ات برای تو مشکل شد ، از عبدالعظیم بن عبدالله حسنی بپرس و سلام مرا به او برسان.

یکی دیگر از مهم ترین نشانه های عظمت معنوی و مقامات باطنی ایشان،  میزان ثواب و فضیلت زیارت مزار آن بزرگوار است. شیخ صدوق از محمّد بن یحیی عطّار، یکی از اهالی ری، این گونه نقل کرده که : خدمت امام هادی علیه السّلام رسیدم . ایشان فرمود:«کجا بودی ؟» گفتم : حسین بن علی (ع) را زیارت کردم . امام هادی علیه السّلام فرمود : «أما إنّک لَوزُرتَ قَبرَ عَبدِالعَظیمِ عِندَکُم کُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ علیه السّلام»؛ بدان که اگر قبر عبدالعظیم را در شهر خودتان زیارت کنی ، مانند کسی هستی که حسین بن علی علیه السّلام را زیارت کرده باشد!

به همین دلیل است که بزرگان دین، از جمله مرحوم آیت الله بهجت به زیارت حرم ایشان اصرار داشته و می فرمودند: «اهل تهران اگر هفته ای یک مرتبه به زیارت ایشان نروند، جفا کرده اند.»

استاد ما، مرحوم حضرت آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی نیز اهتمام تمامی به این زیارت داشتند، و خصوصاً در شب اول هر ماه به آن مقید بودند. سرانجام نیز در همانجا منزل و مأوی گرفتند.